نسبت بدهی به درآمد چیست؟

نسبت بدهی به درآمد به این اشاره دارد که چه مقدار از درآمد ماهانه وام گیرنده توسط بدهی تلف می شود. طلبکاران، به ویژه وام دهندگان وام مسکن، می خواهند بدانند پس از پرداخت تمام صورت حساب های ماهانه چه چیزی باقی می ماند.

این نسبت با تقسیم پرداخت های ماهانه بدهی بر درآمد ناخالص ماهانه محاسبه می شود. این یک فشارسنج کلیدی برای وام دادن به دیگران است. 

نسبت بدهی به درآمد که توسط وام دهندگان به عنوان نسبت پایانی نیز شناخته می شود، بر امتیاز یا نمره اعتباری افراد و انواع وام دهندگانی که مایل به قرض دادن به وام گیرنده هستند، تأثیر می گذارد.

تعریف عمیق تر
هیچ چیز جادویی در مورد چگونگی تعیین بدهی به درآمد وجود ندارد. از ماشین حساب نسبت بدهی به درآمد Bankrate استفاده کنید یا مداد را روی کاغذ بیاورید تا متوجه شوید.

مرحله 1: تمام صورتحساب‌های ماهانه، از جمله حداقل پرداخت‌های کارت اعتباری، پرداخت‌های خودرو، نفقه یا نفقه فرزند، پرداخت‌های اجاره یا وام مسکن، و وام‌های دانشجویی را اضافه کنید.

مرحله 2: کل بدهی را بر درآمد ناخالص ماهانه (درآمد قبل از مالیات) تقسیم کنید.

مرحله 3: مبلغ را به درصد تبدیل کنید. به عنوان مثال، اگر کل بدهی 2500 دلار و درآمد ناخالص ماهانه 6000 دلار باشد، 2500 دلار را بر 6000 دلار تقسیم کنید و در نهایت نسبت بدهی به درآمد 0.4166 یا تقریباً 42 درصد باشد.

مطمئناً، هرچه نسبت بدهی به درآمد وام گیرنده کمتر باشد، شانس دریافت وام بهتر است.

به این دلیل که هر چه نسبت بدهی به درآمد وام گیرنده بالاتر باشد، احتمال بیشتری دارد که در پرداخت های ماهانه با مشکل مواجه شود و ریسک اعتباری بالا رود. اکثر وام دهندگان کمتر احتمال دارد به افرادی با نسبت بیش از 36 درصد وام بدهند، اگرچه اگر اعتبار آن شخص خوب باشد، می توان آنها را متقاعد کرد. ولز فارگو به این شرح است که چگونه وام دهندگان احتمالاً نسبت بدهی به درآمد شما را مشاهده می کنند:

35 درصد یا کمتر: ظاهر خوبی دارید. بدهی شما در سطح قابل مدیریتی است.
36-49 درصد: جا برای پیشرفت وجود دارد. در صورت انجام یک هزینه غیرمنتظره، مانند قبض پزشکی یا تعمیر گران قیمت خانه یا ماشین، باید نسبت بدهی به درآمد خود را کاهش دهید.
50 درصد یا بیشتر: شما در منطقه خطر هستید و احتمالاً پول کمی برای موارد اضطراری خواهید داشت. این نسبت بدهی به درآمد گزینه های وام گرفتن شما را به شدت محدود می کند.
نسبت بدهی به درآمد بالا جبران ناپذیر نیست. وام گیرندگان می توانند با فروش خودروهایی که تامین مالی کرده اند و با پرداخت کارت های اعتباری نسبت های خود را کاهش دهند. علاوه بر این، وام گیرندگان می‌توانند سایر بدهی‌ها را با بازپرداخت وام مسکن تلفیق کنند، اگر خانه‌هایشان دارای سهام کافی باشد.

مثال نسبت بدهی به درآمد

درآمد ماهانه جکی 10000 دلار است که معادل 120000 دلار در سال است. پرداخت بدهی ماهانه او بالغ بر 4000 دلار است. نسبت بدهی به درآمد او 40 درصد است. این نسبت بالاتر از حداکثر 36 درصد است که اکثر وام دهندگان می پذیرند.

برای واجد شرایط بودن برای وام جدید، جکی می‌تواند با فروش وسیله نقلیه‌ای که تامین مالی می‌کند و با کاهش بدهی کارت اعتباری‌اش، نسبت خود را کاهش دهد. یا، اگر خانه اش دارای سهام کافی باشد، می تواند بدهی های دیگر را با پرداخت نقدی تجمیع کند.

در نهایت، او می تواند با سایر وام دهندگانی که ممکن است نسبت بدهی به درآمد بالاتری را برای تایید وام اجازه دهند، چک کند.